Weet en zie

Het is komende 6 juni 75 jaar geleden dat de invasie met de sprookjesachtige naam “Overlord” plaatsvond op de stranden van Normandië. De stranden werden omgedoopt tot “Utah”, “Omaha”, “Sword”, “Juno” en “Gold” Beach. Op Utah Beach zijn ruim 20.000 militairen het Franse vasteland opgekomen, zonder al te veel verzet van de andere partij. Op “Omaha” Beach echter, ging het anders. Daar vonden op de eerste dag al vier- tot vijfduizend jonge Amerikaanse, voornamelijk burgersoldaten de dood bij hun poging aan het strand te komen.

Onmogelijk

M.C. Escher heeft er zijn levenswerk van gemaakt. Het onmogelijke schetsen. Drie dimensies op een blad papier. Levensechte beelden die onze inzichten in de werkelijkheid lijken te veranderen. De eeuwigdurende stuiterbal. Heuvel op, heuvel af. Het gaat maar door. Ik zou willen dat ik zoveel talent had als Maurits Cornelis. Om de onmogelijke keuzes waar ik voor sta, onder woorden te brengen.

Stilte na de storm

Leslie was haar naam. Ze raasde en tierde al sinds de derde week van september rond op de oceaan. Nam af en later weer toe, ze kwam dan eindelijk in Portugal aan land, op 13 oktober. Haar snelheid was bloedstollend. Mijn angst voor haar kracht evenzo. Met windstoten die opliepen tot boven de 170 km/uur raasde ze vanaf Figueira da Foz (hemelsbreed 35km van Penela) naar ons huis. Al snel zaten we in het donker, te luisteren naar haar gierende en striemende vlagen. Vroeger dan voorspeld, korter dan voorspeld. En de schade bleef gelukkig beperkt tot wat materiële schade. Een adembenemende ervaring. Een andere soort adembenemend dan precies twee maanden daarvoor.

De vijf

Ken je ze nog? Van vroeger? De boeken van Enid Blyton over 4 kinderen en een hond, die allerlei spannende avonturen beleven en mysteries oplossen. Ik heb ze in mijn jeugd ‘verslonden’. Toen je nog bij de bieb boeken ging halen. Al vroeg vond ik lezen een heel fijne bezigheid. Later, toen ik ‘grote mensen boeken’ mocht lezen, verslond ik alle boeken van Ludlum, James Michener en James Clavell. Volgende week begint weer een nieuwe episode in mijn eigen boek: het dilemma van de vijf(de) kuur.

IJs en vuur

Ja, ja, het 8e en laatste seizoen van Game of Thrones (Het Lied van IJs en Vuur) komt eraan. 55 Nachten is er gefilmd om de groots(t)e eindveldslag van de serie op te nemen. En dat is precies net zo lang als dat er dagen zitten tussen mijn laatste bezoekje aan Portugal en vandaag. En dát lijkt alweer zó lang geleden. Gelukkig hoef ik niet zo lang te wachten om weer terug te kunnen naar mijn geliefde Vale da Parede. Over 15 dagen vertrekken we. Op Game of Thrones seizoen 8 is het nog eventjes wachten. Tot april 2019. Tik tak, tik tak. De timer loopt … 

Kuuroord

Hoe heerlijk is het, in de sneeuw, hoog in de bergen, voetjes van je af, dekentje over je heen, mutsje over de oren. De koude wind streelt langs je wangen, maar je hebt het niet koud. Vriendelijk personeel dat je telkens komt vragen hoe het met je gaat. Je een hapje en drankje aanbieden, terwijl jij ligt te genieten van alles wat je ziet, ruikt, voelt, proeft en hoort. Een streling voor de zintuigen.

Mis

Kerstavond 2017. Vanavond gebeurt het weer. De mis wordt overal opgedragen. Paultje en ik gaan de kerstspecial van ‘All you need is Love’ kijken. Ook traditie. Ik wens alle lezers van mijn blog fijne feestdagen met vrienden en familie toe. Dat het volgende jaar een goed jaar mag zijn, in alle opzichten. Ik had het jullie beloofd eind augustus….

Remissie

Stilstand is achteruitgang, rust roest. Nou, in dit geval vind ik het allemaal prima. Remissie is precies wat ik wil.

Elf

Elf is het gekkengetal. En dat past ook wel een beetje bij mij. Het is gek wat je allemaal meemaakt als je ziek wordt. Het is gek wat er om je heen gebeurt als je kanker hebt. Het is gek te zien dat de wereld om mij heen verandert. Dat je zelf verandert is soms niet zo gek. Maar gelukkig maakt de ziekte mijzelf niet gek, maar wel onmachtig, boos en verdrietig. Elf, het aantal chemokuren wat ik tot nu toe heb gehad, en waar het voorlopig, wat mij betreft ook bij blijft. De beslissing om de zesde/twaalfde kuur niet meer te doen was een zware, maar toen ik deze samen met Paultje genomen had viel er een last van mijn schouders.

Entr’acte

Een entr’acte (uit het Frans: entre=tussen, acte=spel, akte) is een tussenspel, een onderdeel van een toneelvoorstelling, opera of operette dat tussen de gewone bedrijven wordt opgevoerd. Een entr’acte dient er onder andere voor om:

• tijd te creëren om een changement op het podium uit te voeren
• een voorstelling in kortere spanningsbogen op te breken
• een pauze in te lassen in de verhaallijn
• de spelers en/of zangers even te laten uitrusten

Persoonlijk vind ik de entr’acte tussen het 3e en 4e bedrijf, uit de opera ‘Les contes d’Hoffmann’ (Hoffmann’s vertellingen) van Jacques Offenbach de allermooiste die ik ken. De uitvoering van Joan Sutherland uit 1986 is voor mij de allermooiste, maar deze van Andre Rieu mag er ook zijn.

Morgen is vandaag.

Donderdag is het zover. Onze koning wordt 50, een bijzondere gebeurtenis. Een feestje dat ik zelf vorig jaar zelf heb mogen meemaken. In een iets andere sfeer en samenstelling dan bij W.A. natuurlijk. Maar dit jaar maken we er gewoon weer een feestje van. Deze keer in São Sebastião, met zijn vijven. Twee van deze vijf zijn er verantwoordelijk voor dat Paultje en ik een andere bijzondere gebeurtenis mochten meemaken.

Drie

Als je het getal 3 op zijn kant houdt, zie je een vrouwelijke vorm. Drie lijkt wel een magisch getal te zijn. Een lijstje van twee punten slaat helemaal nergens op, doe nummer drie erbij en je lijst is klaar. Drie aapjes die uitbeelden: “horen, zien en zwijgen”. Ze zitten bij de emoticons op elke mobiele telefoon tegenwoordig. Op de zes zijden van een dobbelsteen staan 3 paren getallen, die opgeteld door 3 deelbaar zijn.

Het getal 3 schrijf je in Romeinse cijfers als III. De Griekse letter Xi (spreek uit als ‘k zie’of ‘ksi’) schrijf je net als het Chinese getal 3: 三. Als je een beetje creatief bent kun je hier prachtige hekwerken van maken. Het getal pi is afgerond 3. Het getal 3 is het enige getal dat de som van alle getallen onder zich is. Als de som van drie getallen deelbaar is door drie, dan is het getal wat bestaat uit deze getallen ook deelbaar door drie. Bijvoorbeeld 453. of 297.411.912. Je kunt hier eindeloos mee spelen.

Wat heb ik toch met het getal drie? Geboren op de derde dag van de zesde maand. Er zijn spreekwoorden genoeg waar drie in voor komt. “Driemaal is scheepsrecht”. “Ieder dubbeltje drie keer omdraaien”. “Al het goede bestaat in drieën” (“al het kwade ook” zei mijn moeder altijd). 

Stemmen

Volgende week woensdag mogen we, nee, MOETEN we weer stemmen. Wat een voorrecht – en plicht – is het om in een democratisch land te leven. Met tientallen partijen die ons beloven dat het allemaal beter wordt. Dat er voor man, vrouw, jong, oud, gezond en ziek wordt gezorgd. Iedereen is met de toekomst bezig. En terecht, want resultaten uit het verleden bieden geen zekerheid. Van het verleden kunnen we leren, ons hoofd schudden over de gemaakte vergissingen en proberen deze fouten niet meer maken. Pacifisme, feminisme, racisme, positivisme, anti -semitisme, populisme. Iedereen heeft een stem. Laat hem gelden, verspil hem niet! 

Wit water

Stephen Covey, de management goeroe, heeft mij lang geleden al geleerd: ” there is no peace, there is just constant white water” (rust bestaat niet, je vaart altijd in wild water, er is voortdurend verandering). En nou kan ik daar in mijn werk prima mee omgaan, sterker nog: rust roest! Privé ben ik eigenlijk een ultiem saai mens, laat het maar lekker rustig zijn. Kabbel kabbel.

Gelukkig, nieuwjaar! Bom ano novo!

Nou, nou. Het was me het jaartje wel. Dat behoeft geen toelichting. Terugkijkend bedenk ik me hoeveel er is gebeurd. Ik draai me maar snel om, kijk weer vooruit. Nieuwe horizons, nieuwe uitdagingen, nieuwe mensen en hopelijk hernieuwde gezondheid.

Doorgaan

Het is alsof ik naar het liedje van Herman van Veen luister: “…. we moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan..”. En soms lijkt het ook zo te zijn. Vandaag, precies één jaar later na de bevestiging van de diagnose. Eventjes terugkijken, maar vooral vooruit.

The final countdown

Ken je het? Dat spotje van Spotify? Een man die zingt: “Ta-ta-ta-daaa, tie-ta-tie-ta-doeoe…”  In het begin vond ik het wel goed. Nu vind ik het oersaai en irritant.
Eigenlijk hetzelfde als met de chemokuren. Want oh, wat ben ik het zat. Wat wil ik graag weer normaal leven, net als iedereen. Maar nog even sterk zijn, nog één kuur te gaan, en daarom het kapotte plaatje nog maar een keer in mijn hoofd laten afspelen:
“… it’s the final countdown”. 6 April komt dichterbij 🙂

Flatulentie

Mijn moeder heeft me altijd geleerd dat ik mijn lichaamsgassen in bedwang moet houden. Boertjes en windjes niet in het openbaar laten gaan dus. En weet je wat zo raar is? De doktoren en verpleegkundigen worden helemaal blij van je – als je ze wél in het openbaar, en lekker hard, laat gaan!

Aftellen…

“Ground control to Major Tom….”. David Bowie is niet meer onder ons. Hij heeft zijn ziekte goed geheim weten te houden. Schreef geen blogjes, maar nieuwe liedjes met een verborgen boodschap. Ik geloof dat ik zijn ‘Space Oddity’ afgelopen week heb meegemaakt. Ik had erg veel last van de nawerkingen van de narcose. Ik draaide als een satelliet om de aarde, zo leek het wel. “… and I’m floating in a most peculiar way…”. Rust in vrede David Robert Jones.

Feest!

Fijne feestdagen!
Vandaag is het Kerstmis. Ik wil graag ook via deze weg iedereen fijne feestdagen wensen. Het licht van kaarsjes, sterren aan de nachtelijke hemel, maar vooral het licht van de ochtendzon moeten we koesteren. Want “Immer wieder geht die Sonne auf, und wieder bringt ein Tag für uns ein Licht, Dunkelheit für immer gibt es nicht” (Udo Jürgens).